Ze
staat statig aan het eind van de Spaanse Bocht en leunt, met haar takken, richting
Sparta stadion alsof ze een echte fan is.
Haar Latijnse naam kent vele
variaties maar tegenwoordig gebruiken we Salix x sepulcralis ‘Chrysocoma’ Haar
nog steeds gebruikte synoniem Salix x sepulcralis ‘Tristis’ vind ik persoonlijk
leuker klinken. In het Latijn betekent het triest, wat haar hangende takken eer
aan doet.
Beide namen klinken, wanneer je ze langzaam en slepend uitspreekt,
als een toverspreuk van Harry Potter bij de eerste val je natuurlijk in een
diepe slaap en bij de tweede komt er nimmer meer een lach op je gezicht.
Wellicht komen de laatste zinnen door mijn beroepsdeformatie en zijn het alleen
maar vreemde hersenspinsels om deze Latijnse namen te kunnen onthouden.
De
soort is een kruising tussen Salix alba en Salix babylonica en stamt al uit
1815. De in Frankrijk gekweekte soort werd door vele tuinlieden zo gewaardeerd
dat zij zich behoorlijk heeft kunnen verspreiden. Zelfs naar deze plek aan het
water en nabij het Sparta Stadion.
Ik
kom er vaak en geniet van haar verschillende gedaanten. In de lentezon kan zij
zachtjes naar je wuiven, op geleide van het briesje, wat gelijktijdig je wangen
streelt. Maar wanneer de wind aantrekt tot een storm verandert zij in een
headbanging girl, die woest met haar pruik in de rondte zwaait en als je waagt
dicht bij haar te komen geselt ze je gemeen met haar takken.
De
laatste weken heb ik haar regelmatig zien headbangen en stiekem vraag ik mij af
of dit alleen maar met de wind te maken heeft. Misschien dit doet zij dit uit
pure blijdschap nadat Sparta met een 3-1 overwinning op jong Ajax weer
terugkomt in de Eredivisie. Niks treurigs aan deze dame!
